Kıbrıs sorununa dair müzakereler elli yıldan uzun bir süredir devam etmektedir. Müzakereler her zaman tavandan tabana, şeffaflıktan uzak ve rekabetçi olmuştur. Bir güvenlik ağının ve tıkanıklık açma mekanizmalarının olmadığı resmi müzakere süreci başlayıp durarak kesintilere uğramakta ve kaydedilen ilerlemeler, sonuç odaklı olmakta sınırlı kalmaktadır. Sürece her yeni başlangıç, üzerinde anlaşma sağlanmış konuların dahi yeniden müzakere edilmesi ve tıkanıklığa neden olan aynı konuların süreci durdurmaya devam etmesi ile sonuçlanmaktadır. İşte bu nedenle, iki toplumda da bir çözümün temel hususlarına dair ortak bir anlayışın olmaması ve sürecin kırılgan olması şaşırtıcı değildir. Bu tip süreçlerde siyasi paydaşların birlikte geliştirdikleri ortak anlayışlar sürecin çökmesini önleyecek bir güvenlik ağı görevi görmek ve bir siyasi çözüme ulaşmak için sürecin devamını sağlamak üzere önemli olabilir.